In april 1945 was Hitlers bunker de laatste plaats waar Edith Mecklenburg wilde zijn. Maar ze had geen keuze: als secretaresse van Eva Braun zou zij tot het bittere einde moeten blijven. Edith kwam echter als een van de weinigen levend uit de bunker en wist in Engeland een nieuw leven op te bouwen.

Zestig jaar later, inmiddels is zij weduwe en oma, vormen de dagen in de bunker voor Edith nog slechts een vage herinnering. Maar het verleden is haar niet vergeten. Als ze een brief ontvangt van Hans Beck, een soldaat die ze uit die donkere tijd kent, wordt Edith gedwongen haar verleden onder ogen te zien en zich de vraag te stellen of ze wel zo onschuldig is als ze al die jaren heeft willen denken.

Mijn mening
Dansen met Eva was deze keer het discussieboek van de Ezzulia leesclub. De flaptekst van het boek en de cover spraken me vooraf erg aan. Dansen met Eva leest als een autobiografisch boek, aan het einde van het verhaal wordt vermeldt dat Eva geen secretaresse had met de naam Edith.

Toen ik begon met lezen moest ik erg wennen aan de schrijfstijl en de lange hoofdstukken. Ik heb gemerkt dat ik prettiger lees wanneer de hoofdstukken wat korter zijn. De stukken die over het verleden gaan vond ik boeiend om te lezen en daar wilde ik graag meer over weten. De gesprekken tussen Hans en Edith in het heden vond ik niet prettig, de interactie tussen hen beiden verliep erg stroef. In Edith als hoofdpersoon kon ik me nog enigszins verplaatsen, Hans bleef echter een beetje moeilijk te begrijpen, waardoor je weinig sympathie voor hem kunt opbrengen. Daarnaast vond ik dat er weinig spanning in het verhaal zat, waardoor je niet echt getriggerd werd om door te lezen. De ontknoping van het verhaal vond ik wel intrigerend. Desondanks moet ik eerlijk toegeven dat ik het boek niet zou hebben uitgelezen als het geen discussieboek zou zijn geweest.