John Banville (1945) is een Ierse auteur en publiceerde meerdere romans waaronder ‘De zee’ waarvoor hij in 2005 de Man Booker Prize ontving. Onder de pseudoniem Benjamin Black bracht hij meerdere misdaad romans uit met patholoog Quirke in de hoofdrol. ‘April in Spanje’ brengt hij uit onder zijn eigen naam.

De Ierse patholoog Quirke is samen met zijn nieuwe vrouw Evelyn (psychiater van beroep) op vakantie in San Sebastian, zoals gewoonlijk tijdens vakanties kan hij maar moeilijk rust vinden. Vakanties voelen voor Quirke altijd alsof hij zich in een afkickkliniek bevindt, ongemakkelijk en onrustig. Zowel Quirke als Evelyn hebben een getroebleerd verleden, Quirke is opgegroeid in een weeshuis en staat te boek als een alcoholist, die zijn alcoholgebruik dankzij Evelyn probeert te verminderen. De Oostenrijkse Evelyn is Joods en veel van haar familieleden zijn vermoord in concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wanneer Quirke en zijn vrouw op een avond in hun favoriete vakantiecafé zitten, valt Quirke een vrouw op die Spaans praat maar met een Ierse tongval. De magere, donkerharige, jonge vrouw komt hem bekend voor maar hij kan nog niet goed plaatsen waarom ze hem zo bekend voor komt. ’s Nachts wanneer hij wakker ligt weet hij ineens dat de vrouw die hij had gezien heel veel overeenkomsten vertoond met April Latimer, een vriendin van zijn dochter Phoebe, maar die vriendin is dood, vermoord door haar eigen broer Oscar.

Quirke besluit zijn dochter Phoebe te bellen om haar over te halen naar San Sebastian te komen om te bevestigen dat het inderdaad om haar dood gewaande vriendin April gaat. Samen met rechercheur Strafford reist Phoebe naar San Sebastian, maar ze zijn niet de enige, ook huurmoordenaar Terry Tice gaat op zoek naar April…

Het is het eerste boek dat ik heb gelezen van John Banville, ik had vooraf niet in de gaten dat dit boek het achtste deel is van een serie, maar je kan hem ook prima als standalone lezen. Het enige dat in het begin onduidelijk voor mij was, is in welke tijd het verhaal zich afspeelt, misschien dat dit wel duidelijk is als je de serie vanaf het begin leest. Ik was al een aantal hoofdstukken verder voordat ik erachter was dat het verhaal zich afspeelt in de tijd dat Francisco Franco aan de macht was in Spanje.

Het boek bestaat uit twee verhaallijnen, die van huurmoordenaar Terry Tice en de vakantie van Quirke en Evelyn in San Sebastian. De manier waarop Banville de complexe karakters uiteenzet en de onderlinge relaties, achtergronden, locaties en sfeerbeelden omschrijft is van een uitzonderlijk niveau. Banville heeft een hele mooie poëtische schrijfstijl, je wilt de mooie zinnen soms gewoon een paar keer opnieuw lezen. Ik heb tot nu toe weinig misdaadromans gelezen met zo’n fijne schrijfstijl, het is geen snel verhaal waarin heel veel gebeurd, maar een zeer zorgvuldig opgebouwd verhaal waarbij elke zin een belangrijke bouwsteen vormt in het geheel. Dat maakte het voor mij dan ook zo jammer dat het eigenlijke plot slechts een pagina of vijftien beslaat, de ontknoping komt daardoor heel onverwachts en is heel abrupt. Ik zou het boek zeker hoger gewaardeerd hebben als het plot net als de rest van het boek meer uitgediept was. En toch, wat het verhaal tekort komt in het plot maakt het wel goed aan mooie zinnen en sterke dialogen en maakt het boek wel echt de moeite waard om te lezen.

Leuk detail is de ode van Banville aan auteur Graham Greene door zijn boek ‘Brighton Rock’ uit 1938 met hoofdpersoon Pinkie een belangrijke rol te geven in het verhaal.