Het verhaal
‘De eerste drie jaar van zijn leven sprak Thomas Boender geen woord. Zijn vader Jelle en zijn moeder Tsjitske zeiden alleen het hoognodige tegen elkaar.’

Thomas groeit op in een plattelands dorpje in Friesland. De dorpsbewoners zijn stug en zwijgzaam en zijn ouders zijn hiervan het grootste voorbeeld. Thomas maakt thuis amper kennis met de taal omdat zijn ouders nagenoeg niet met elkaar praten en als ze al met elkaar praten dan gebeurd dit vrijwel nooit in volledige zinnen. Ook tegen Thomas wordt weinig gesproken terwijl hij opgroeit, vandaar dat hij een behoorlijke taalachterstand heeft wanneer hij naar de lagere school gaat.

In de eerste twee klassen krijgt Thomas les van juffrouw Jenny. Zij probeert hem bij haar thuis na schooltijd meer taal bij te leren zodat hij een beetje mee kan komen met zijn klasgenoten. Jenny heeft thuis een piano staan en al snel trekt dit Thomas aandacht, Jenny kent zelf slechts een aantal liedjes en leert hem deze.

Na twee jaar op het vmbo te hebben gezeten stopt Thomas met school en gaat werken in een fietsenfabriek. Op zijn achttiende loopt Thomas weg van huis en neemt de trein naar Amsterdam op zoek naar een uitweg van zijn leven op de terp.

Mijn mening
De pianoman is het boekenweekgeschenk van 2008 en is los gebaseerd op het verhaal van de pianoman, die in 2005 door de media bekendheid kreeg.

De manier waarop Bernlef van bestaande gegevens een nieuw verhaal heeft geschreven vindt ik heel erg mooi gedaan. Ik las net op Wikipedia dat veel gegevens die bekend zijn van de pianoman zijn verwerkt in het verhaal van Bernlef.

De essentie van de beide pianomannen komt aardig overeen. Beide vluchten voor een thuissituatie waarin ze het gevoel hebben vast te zitten. Beide komen er achter dat ze homofiel zijn en beide durven om verschillende redenen niet meer naar huis te gaan. Daarnaast zijn ze beide niet geestelijk ziek, maar besluiten ze te zwijgen omdat dit voor hen op het moment het veiligst is. Ook is het een interessant gegeven dat de media het pianospelen sterk benadrukt terwijl Thomas slechts een stuk of drie liedjes kan spelen, hetgeen niet echt gelijk staat aan een geniale pianospeler zoals dat wel door de media naar buiten wordt gebracht.

Eén klein minpuntje vindt ik de verhaallijn van Jenny. Bernlef wijdt een gedeelte van het verhaal aan haar privé-leven, wat in mijn ogen niet echt een toegevoegde waarde heeft voor het verhaal.

Ik vond het een interessant verhaal met veel diepgang en dat in zo weinig pagina’s.