Voor mij is ‘Jas van belofte’ een eerste kennismaking met het oeuvre van Jan Siebelink. Het verhaal gaat over Arthur Siebrandi, die op 79-jarige leeftijd in een ambulance ligt terwijl deze zich naar het ziekenhuis spoedt, tijdens deze rit flitst Arthur’s leven zich aan hem voorbij.
Arthur is leraar Frans op een middelbare school, waar hij wars is van de vernieuwingen op onderwijs gebied, wat hem niet populair maakt bij zijn collega’s en de directie maar wel bij zijn leerlingen. Één van zijn leerlingen (Caroline) is verliefd op hem, Arthur gaat samen met haar naar Parijs, maar behalve zoenen lijkt daar verder niks gebeurd te zijn door de angst die Arthur ineens krijgt dat er thuis iets gebeurd is met zijn vrouw Lisette. Naast zijn beroep als leraar is hij bezig met het schrijven van een proefschrift over een Franse schrijver en worstelt hij met het schrijven van een roman over zijn vader die op Arthur’s elfjarige leeftijd uit zijn leven verdween met slechts zijn jas als aandenken aan hem. Terwijl hij niet de juiste vorm kan vinden voor zijn roman komt Edwin Wopereis in zijn leven, Edwin wil Arthur’s eerste verhaal Wit-Zwart opnieuw uitgeven en dwingt zich steeds meer aan Arthur op tijdens het schrijven van zijn nieuwe roman. Edwin verweeft zich steeds meer in het leven van Lisette en Arthur en gaat zelfs met Lisette naar Parijs om inkopen te doen voor een groots diner, maar naarmate Edwin steeds meer de regie overneemt van de roman komen de scheuren in de vriendschap tussen hem en Arthur. Caroline is inmiddels kind aan huis bij Lisette en Arthur, zij zien in Caroline een vervangster voor hun kind dat jaren geleden dood geboren werd. Arthur komt na een bezoek aan ‘Het Wapen van Zwart’ in gesprek met Loet IJzertje wat langzaam uitgroeit in een hele diepe vriendschap, Loet moedigt Arthur aan om de roman af te schrijven. Arthur, je moet wel het verhaal schrijven. Beloof me dat. Via dat prachtige boek van jou kun je bij iets anders komen.’
Belangrijke thema’s die voorbij komen zijn onder andere: vriendschap, liefde, religie, onbezonnen zijn, zin van het bestaan. Overigens is het verhaal voor een heel groot gedeelte autobiografisch (blijkt uit het interview met Jan Siebelink dat ik las in het NRC), degene die bekend zijn met het werk van Jan Siebelink was dit al lezende waarschijnlijk al opgevallen natuurlijk. Deze korte kennismaking met Jan Siebelink heeft me door zijn fijne, observerende schrijfstijl erg benieuwd gemaakt naar andere boeken van hem. Wordt vervolgd dus…
Tekst overgenomen van de website van het boekenweekgeschenk
Jas van belofte is een ode aan een vriendschap, aan een vader, aan het schrijven.
Als Arthur met hoge snelheid per ambulance naar het ziekenhuis wordt gebracht, is hij er zeker van dat hij bezig is het leven te verlaten. Al bijna vanaf de andere zijde overziet hij wat hij achterlaat, en vraagt zich af of het genoeg is.
Het waren zijn vrienden Edwin en Loetje die destijds aanvoelden dat hij een verhaal in zich droeg dat verteld moest worden, maar ze wisten ook dat het een welhaast onmogelijke opdracht zou zijn dit daadwerkelijk uit te voeren. Edwin bezwoer Arthur: ‘Je mag nooit meer tevreden zijn over jezelf, zolang de zoektocht van de jongen niet op de meest volmaakte wijze is verteld.’
