Het verhaal
“Gemiste tijd” vertelt twee verhalen. Allereerst dat van Leo Deakin, die moet aanvaarden dat zijn vriendin bij een busongeval in Zuid-Amerika om het leven is gekomen. Hij was daarbij aanwezig, maar het kost hem de grootste moeite zich iets van het ongeluk te herinneren. Bij wijze van therapie maakt hij in een aantekenblok notities over de werking van liefde in de natuur.
Dit verhaal wordt afgewisseld met de geschiedenis van Moritz Daniecki, die tijdens de Eerste Wereldoorlog het Oostenrijks-Hongaarse leger dient en in 1915 krijgsgevangenen wordt genomen door de Russen. Hij vlucht uit een in Siberië en begint aan een levensgevaarlijke tocht, die drie jaar zal duren. Tienduizend kilometers staan tussen hem en zijn thuis, en zijn grote liefde Lotte Steinberg – zij is de reden waaom Morits niet opgeeft. Smerig, onderkoeld en totaal uitgeput strompelt hij uiteindelijk zijn geboortedorp binnen. Maar heeft Lotte ook al die tijd op hem gewacht?
Als Leo ontdenkt wie deze Moritz precies is, blijkt hoezeer diens geschiedenis met zijn eigen leven is verbonden.

Mijn mening
Ik ben met het boelk ‘Gemiste tijd’ in aanraking gekomen dankzij de website Ezzulia. Ik werd net iets te laat lid van het forum om iets van de actie mee te krijgen die gaande was, maar dankzij Woordenaar ontving ik een gratis exemplaar van dit boek.

De cover van het boek sprak me niet direct aan, een zacht blauwe kleur met felroze letters en het onderschrift ‘een liefdesgeschiedenis’ maakte het niet tot een boek want normaal gesproken mijn aandacht zou trekken in de boekwinkel.

Zodra ik het boek opensla blijkt dat het verhaal lekker wegleest. Het boek is opgedeeld in twee verhaallijnen, het verhaal van Leo en het verhaal van Moritz. Persoonlijk had ik meer met het verhaal van Leo, ik vond het erg mooi omschreven hoe Leo zijn Eleni adoreert. De omschrijving van zijn verdriet om haar dood, raakte me. Halverwege de verhaallijn gaat de auteur iets teveel op in kwantumfysica en natuurkunde naar mijn mening, maar al snel zwakt dit gelukkig weer af. Met het verhaal van Moritz had ik wat minder, dat vond ik met vlagen ook erg langdradig.

Ogenschijnlijk lijken de twee verhaallijnen niks met elkaar te maken te hebben behalve dat ze allebei een gepassioneerd gevoel voor liefde kennen. Aan het einde van het boek komen de verhaallijnen echter op een schitterende manier bij elkaar, ik vind het echter wel jammer dat het zo lang duurt voordat de verhaallijnen bij elkaar komen. Hierdoor kwam voor mij het gevoel dat je het fijn vindt om het boek te lezen eigenlijk vrij laat. Tot die tijd vond ik eigenlijk alleen het verhaal van Leo echt boeiend om te lezen.

Grappig detail zijn de aantekeningen met foto’s die door het hele boek heen verspreid zijn. In het begin van het boek was het doel van deze aantekening nog een beetje onduidelijk voor mij, maar gaandeweg het boek merk je dat deze aantekeningen en foto’s perfect bij het verhaal passen.

Het moraal van het verhaal is: ‘Liefde overleeft alles, zelfs de dood’.