Flaptekst

Edith Eva Eger was zestien jaar oud toen ze in 1944 naar Auswitch werd gedeporteerd. Haar ouders werden direct naar de gaskamer gestuurd en Edith werd

gedwongen om voor Mengele te dansen. Haar onverschrokkenheid hielp haar en haar zusje te overleven, al waren ze nog maar nauwelijks in leven toen het kamp eindelijk werd bevrijd.

In ‘De Keuze’ deelt dr. Eger haar oorlogsherinneringen en de opmerkelijke verhalen van hen die zij sindsdien heeft geholpen. Ze doet uit de doeken hoe ze als psycholoog haar cliënten al jarenlang helpt om zich uit hun eigen gedachten te bevrijden, en hoe iedereen uiteindelijk voor vrijheid kan kiezen.

Edith Eva Eger is nu negentig en danst nog altijd. Haar indrukwekkende en belangrijke verhaal is een inspiratie voor iedereen.

Mijn mening

Een ontzettend indrukwekkend en ontroerend boek. In het eerste deel vertelt Edith wat zij heeft meegemaakt tijdens de oorlog in Auswitch en andere concentratiekampen. Ze geeft weer hoe zij geestelijk en lichamelijk overleefde in de meest verschrikkelijke omstandigheden. In het tweede deel vertelt Edith hoe zij omgaat met deze ongelooflijke, traumatische ervaringen, zo weigert Edith hele lange tijd om over haar verleden te spreken en vraagt ze zich af waarom nou juist zij de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Pas als ze het boek ‘De zin van het bestaan’ leest besluit ze dat zwijgen niet de juiste manier is.

In het tweede deel van het boek vertelt Edith ook hoe zij als klinisch psycholoog (gespecialiseerd in het behandelen van posttraumatische stresssyndroom) haar patiënten behandeld en hoe ze heel succesvol is in het behandelen van een posttraumatisch stresssyndroom. Tijdens de behandelingen staan ‘De keuze’ centraal, je hebt altijd een keuze, de keuze om dingen te veranderden, anders te interpreteren, vrijheid te zoeken, te dromen, te vergeven en keuzes te maken.

Persoonlijk vind ik dit een hele mooie passage uit het boek:

Perfectionisme is het geloof dat iets kapot is, dat jíj kapot bent. Dus je omkleedt dat wat kapot is met diploma’s, prestaties, verdiensten, stukken papier die geen van allen kunnen repareren wat je denkt te repareren. In een poging mijn lage eigenwaarde te bestrijden, versterkte ik in wezen mijn gevoel van minderwaardigheid. Dankzij mijn beroep heb ik geleerd om totale liefde en acceptatie te bieden aan mijn patiënten. Daardoor begreep ik ook dat dat voor mijzelf belangrijk was en heb ik mijn perfectionisme kunnen loslaten.