Flaptekst
Leef je eigen leven. Dat is de lijfspreuk van velen, maar voor Anna Portier ligt het anders. Na de vroege dood van haar geliefde kan haar eigen leven haar gestolen worden. Nabestaan is geen bestaan. Als ghostwriter probeert ze op te gaan in het leven van een ander. Maar twintig jaar later, op haar sterfbed, bevangt haar toch de drang tevoorschijn te komen. Niemand wil tenslotte zomaar verdwijnen.
Mijn mening
Het onderwerp van het verhaal rouw en de vergankelijkheid van het bestaan, het niet vergeten willen worden, is een pittig onderwerp.
In dit verhaal blikt Anna Portier op haar sterfbed terug op haar eigen leven. Judith Maassen omschrijft observaties, personages en overpeinzingen op een hele mooie gedetailleerde manier. Soms raar bizar, soms herkenbaar bizar en ze legt daarmee het rafelrandje dat aan de personages zit bloot. Ik hou heel erg van haar schrijfstijl die me doet denken en de boeken van Renate Dorrestein. Zij had ook zo’n manier van schrijven dat sommige dingen echt heel absurd lijken en toch met regelmaat herkenbaar en soms wringt en schuurt het. Ik las dit boek nav een aanbeveling van Coen Verbraak in het ED Magazine die het boek ‘onderschat’ noemde en daar ben ik het volledig mee eens, ik hoop van harte dat het boek meer bekendheid krijgt.
