De 61-jarige Italiaanse modeontwerpster Chiara Arrighetti leidt een zeer succesvol bestaan, ze is wereldberoemd, runt een enorm mode-imperium en maakt zich sterk voor weeskinderen door vele weeshuizen op te zetten. In al die jaren is ze altijd zeer gesloten geweest over haar privéleven en met name over haar jeugd, zelfs haar kinderen en allerbeste vriendin Giuliana weten niet wat zij vroeger als jong meisje heeft meegemaakt. Na de dood van haar ouders Savio en Aurelia, besluit ze haar stilzwijgen te doorbreken en huurt ze journaliste Francesca in om haar autobiografie te schrijven. In haar prachtige villa aan het Comomeer onthult Chiara steeds meer over haar leven in Genua, de winkel van haar ouders, hoe ze ontdekt werd door de beroemde modeontwerper Gabriele Galanti, haar komst naar Milaan en haar eerste successen. Regelmatig laat ze Francesca dagboekfragmenten lezen uit haar jeugd, het gedeelte dat ze voor iedereen verborgen heeft gehouden, totdat uiteindelijk alle gruwelijkheden van die ene augustusdag in 1944 in het door nazi’s bezette Italië onthult zijn. Hoe beroemd en succesvol Chiara dan ook mag zijn, dan pas zal blijken hoe alles altijd overschaduwd is geweest door haar traumatische geschiedenis.

Het verhaal wordt afgewisseld tussen het heden, verleden en de dagboekfragmenten van Chiara. Dit zorgt ervoor dat de gruwelijke gebeurtenissen worden afgewisseld met successen waardoor het verhaal in balans blijft en niet te zwaar wordt. Het is zo mooi opgebouwd dat er steeds verder toegewerkt naar een compleet beeld van die bewuste augustusdag. Jerrad Hoff heeft een hele mooie en zeer gedetailleerde schrijfstijl en dat maakt dit boek juist zo bijzonder. De omgeving wordt beeldend omschreven en de personages zijn zeer goed uitgewerkt, waardoor je de emoties waar ze doorheen gaan met ze meevoelt. Met name Chiara wordt heel uitvoerig en gedetailleerd neergezet als een krachtige, invoelende vrouw met haar eigen onzekerheden. Ik heb me tijdens het lezen ontzettend verbaasd heb over het inlevingsvermogen van de auteur in de vrouwelijke hoofdpersonage van het boek. Natuurlijk is het niet de eerste keer dat een man een boek schrijft met een vrouw in de hoofdrol of vice versa, maar dit is zo bijzonder uitvoerig en invoelend geschreven, dat ik dit wel het vermelden waard vond. 

Sant’Anna is een prachtige roman, meeslepend, hartverscheurend maar ook liefdevol en hartverwarmend. Voor mij één van de mooiste boeken die ik tot nu toe dit jaar gelezen heb.

Saillant detail: de personages in de roman zijn fictief maar choquerend genoeg zijn de gebeurtenissen die 12 augustus 1944 plaatsvonden niet fictief.

Ik mocht een digitaal exemplaar lezen van Jerrad Hoff om te recenseren, ik zou het boek zelf niet opgepakt hebben in een boekhandel vanwege de titel en de cover, maar was meteen geïntrigeerd toen ik de flaptekst las van het boek. Na het lezen van het verhaal blijkt dat de titel juist ontzettend goed past en toch vraag ik me af of een andere titel een mogelijkheid zou zijn waardoor het boek wellicht een breder publiek aanspreekt? Want dat dit boek een héél breed publiek verdiend mag duidelijk zijn.