Flaptekst
Nina Dean vindt het niet erg om vrijgezel te zijn. Ze heeft haar leven op de rit, een prima relatie met haar ex en genoeg vrienden om haar sociale agenda vol te krijgen. Maar dan gebeurt het onwaarschijnlijke: ze ontmoet Max, via een datingapp. Hij is knap, heeft een goddelijk lichaam én een vaste baan. Maar bovenal kunnen ze urenlang praten, hebben ze allebei een hekel aan sport, dansen ze samen als dwazen en hebben ze na één date al een onweerstaanbare aantrekkingskracht.

Totdat Max plotseling niets meer van zich laat horen. Nina wordt gedwongen haar problemen onder ogen te zien: haar vaders Alzheimer wordt heftiger, en daarmee ook de ontkenningsfase van haar moeder, haar redacteur vindt haar nieuwe boekidee verschrikkelijk, en haar beste vriendin laat haar in de kou staan.

Hoe wordt Nina ooit weer gelukkig?   

Mijn mening
Schimmen is de debuutroman van de Engelse Dolly Alderton en ik mocht voor de leesclub van Uitgeverij Luitingh-Sijthoff een exemplaar lezen.

Ik heb dit niet zo vaak maar ik weet nog niet zo goed wat ik van het boek vindt terwijl ik deze review begin te schrijven. Allereerst vind ik de cover heel tof, die spreekt me echt aan en alleen daarom al zou ik het boek in een boekwinkel oppakken om het beter te bekijken en de flaptekst te lezen.

Met de titel heb ik wat moeite, de originele Engelse titel van het boek ‘Ghosts’ past perfect. Een thema in het verhaal is daten via een datingapp om vervolgens geghost te worden. Ghosten betekent dat iemand waarmee je aan het daten bent niks meer van zich laat horen zonder het daadwerkelijk uit te maken. Zo wordt het in de naar het Nederlands vertaalde versie ook genoemd, daarom is het mij niet helemaal duidelijk waarom er voor de titel ‘Schimmen’ is gekozen, behalve dat het de Nederlandse vertaling van het woord ‘Ghosts’ is. Ik snap wel dat er veel figuurlijke ‘spoken’ in Nina’s leven zijn die in het verhaal aan bod komen: de spoken uit Nina’s verleden, de spoken die haar vader over lijken te nemen, haar moeder die van schrik en uit ontkenning gaat spoken en haar date die als een spook uit haar leven verdwijnt.

Toen ik begon met lezen moest ik echt eventjes in het verhaal komen, het leek wel of ik het allemaal iets te gedetailleerd vond, maar dat is persoonlijk natuurlijk. Dolly Alderton heeft een hele scherpe, vileine schrijfstijl die heel uitgebreid en observerend is en voor de Millennials-generatie heel herkenbaar. De ene keer moest ik heel hard lachen of beschaamd grinniken met name om de datingverhalen de andere keer was het heel droevig als het over de ziekte van Nina’s vader ging, de ontkenningsfase van Nina’s moeder en de eenzaamheid die dat voor Nina met zich meebracht in deze situatie. Het einde van het verhaal vond ik vrij abrupt, het voelde niet helemaal af, wel mooi dat het eindigt met hoop maar ik had het verhaal graag iets meer afgerond gezien.

Kortom: Ik heb het boek met plezier gelezen, mede door de scherpe schrijfstijl maar voor mijn gevoel had de schrijfster er nog iets meer uit kunnen halen.