Het verhaal
Femke Wolzak, een jonge Amsterdamse advocate, werkt op een vooraanstaand advocatenkantoor. De firma Thans, Spreeuwenberg en Spreeuwenberg heeft een zekere reputatie, maar daarom is het ook ‘the place to be’. Hier kan ze als strafrechtadvocate haar hart ophalen. En wat kan haar nou gebeuren zolang zij recht van krom kan onderscheiden?
Niks.
Denkt ze…
Mijn mening
Het debuut van Tess Franke is lekker vlot geschreven, je leest er als een sneltrein door heen. Het was alweer een poos geleden dat ik een legal-thriller had gelezen en het beviel me weer erg goed.
Femke is een pittige tante die haar mannetje zeker staat in de Amsterdamse onderwereld hetgeen voor leuke, spannende situaties zorgt. Toch is het verhaal hier en daar niet altijd geloofwaardig. Ik vind dat de hoofdpersoon Femke wel erg weinig actie onderneemt wanneer één van haar beste vriendinnen gegijzeld wordt. Bovendien is het erg vreemd dat de politie het busje dat bij twee moorden op de crime-scene wordt gesignaleerd niet natrekt, waardoor Femke later in het verhaal een belangrijke troef in handen krijgt zodra zij dit wel doet. Je krijgt hiermee het gevoel dat de schrijfster geen hoge pet op heeft van de Amsterdamse politie. Het einde van het verhaal komt afgeraffeld over, er gebeurt heel veel en het is heel spannend maar het lijkt allemaal iets te haastig neergezet.
Al met al een interessant debuut en ik ben benieuwd hoe het volgende boek van Tess Franke met haar vlotte pen gaat uitpakken.
Reacties
Eén reactie op “Tess Franke – De inwijding”
Ik ben het met Mariska eens dat het einde van het verhaal afgeraffeld overkomt. Persoonlijk vond ik het hele boek nogal slordig en ongeloofwaardig overkomen. Na het lezen van “De inwijding” had ik het gevoel een B-grade thriller te hebben gezien met hele gemene boeven, erg domme politie ambtenaren en een stoere, niet al te slimme hoofdpersoon.
Om een paar slordige voorbeelden te noemen.
Na de aanslag van Rene Gerritsen bedenkt Femke: “Rene Gerritsen heeft heus geen DNA-materiaal achtergelaten”. Terwijl er een paar pagina’s ervoor staat dat ze ‘m “het behang van zijn gezicht” gekrabt heeft. Elke tiener die TV kijkt weet hoeveel DNA eruit onder een vingernagel vandaan kan komen.
Tijdens het eind gevecht in het souterain gooit Femke haar telefoon naar Alwin met de foto van Geritsen die totaal niet lijkt op de persoon die van de security video stond. Toch herkennen Alwin en z’n maatjes hem meteen.
Dingen zoals Rob die een oude klasgenoot van Alwin blijkt te zijn die door de “spreeuwen” en Alwin gebruikt wordt en een achtervolging in Amsterdam waar Femke rennend weet weg te komen, nadat ze flink in elkaar was geslagen en haar lichaam gebroken was, allemaal een beetje te sterk.
En waar slaat die nare opmerking over het boek: De reunie van Simone van Vlught op? Mis ik iets?