Ilse Ceulemans is eindredacteur van Knack Weekend en was jarenlang journalist voor bladen als Flair, Libelle en Charlie Magazine. De tijdontkenner is haar debuutroman.
Erik is eenenvijftig en werkt al jarenlang als journalist bij een krant, hij komt echter steeds meer op een zijspoor op zijn werk en hij voelt zich steeds minder gewaardeerd. Op een dag besluit hij een burn-out voor een dag te nemen. Deze dag vormt een kantelpunt in zijn leven en wij worden als lezer meegenomen in zijn leven tot dusver, zijn werkverdriet komt voorbij, maar een tragedie tussen hem en zijn vrouw Anna, verwachtingen die niet uit zijn gekomen en fouten die zijn gemaakt.
Dit boek gaat over het leven van Erik, een ‘normale’, niet echt opvallende of uitgesproken man, in een midlife-crisis. Doordat hij min of meer aan de kant wordt gezet op het werk en hij een burn-out neemt voor een dag komt zijn leven tot stilstand. Hij kijkt terug op zijn leven en de verwachtingen die hij over zijn leven had en daarbij passeren ook de fouten die hij heeft gemaakt de revue. Hij komt tot de conclusie dat hij de verwachtingen die hij van zichzelf had niet in heeft kunnen lossen en zou dolgraag opnieuw willen beginnen. Gaandeweg het verhaal kom je erachter wat zich allemaal heeft afgespeeld voorafgaand aan die burn-out voor een dag. Waar je aan het begin van het boek denkt, wat doet Erik raar en hoezo neem je een burn-out voor een dag, vallen langzaam alle puzzelstukjes op zijn plek.
In dit boek komen verschillende thema’s aanbod zoals: eenzaamheid, ongewenste kinderloosheid, rouw, burn-out, abortus, vreemdgaan en fobie. Ondanks dat dit zware thema’s zijn wordt het door de fabelachtig mooie zinnen van Ilse nergens te zwaar. Ilse beschikt over een talent om hele mooie zinnen te componeren en daarmee heel treffend bepaalde situaties of overpeinzingen poëtisch vorm te geven. Ik vond het een hele creatieve, gevoelige schrijfstijl met hier en daar humoristische of vileine kwinkslagen.
“Mijn vrouw is een ledemaat van me. Een stuk van mezelf. Maar ook een maat in leed.”
“Ze zei niets. Misschien was dat ook het beste. Ik voelde dat mijn ziel openlag. Zelfs een fout lidwoord kon het effect hebben van een kilo zout op de wond.”
Het hoofdstukje ‘Wand’ vond ik een bijzonder mooie omschrijving van één van de hoofdthema’s eenzaamheid:
“Wand
Je kunt het zien als een glazen ballon, waarin ze langzaam plaatsnam, mijn Anna. Je kunt je handen uitstrekken en aan de wand voelen, haar hand zoeken, aan de andere kant van de wand. Je kunt elkaar aankijken, praten, maar het is of er alleen maar luchtbellen uit je mond komen. Je hoort elkaar niet, je voelt elkaar niet. Je wilt wel, maar de wand. Je zit allebei in een ander niemandsland.”
Het is een schitterende debuutroman, die smaakt naar meer, ik ga het werk van Ilse Ceulemans in de toekomst zeker in de gaten houden.
door